Θα πάω με τα πόδια

Του Γιάννη Κυφωνίδη

Όταν τελειώνουν τα φθαρτά, αρχίζουν να αποκτούν αξία τα άφθαρτα. Τώρα λοιπόν που τελείωσαν τα χρήματα, δανεικά ή κανονικά, τώρα που δεν μασάμε από ιλουστρασιόν διαφημίσεις, τώρα που οι τράπεζες (οι καλύτερές μας φίλες στο παρελθόν που μας έδιναν τα πάντα χωρίς πολλές ερωτήσεις) μας γύρισαν την πλάτη, ήρθε η ώρα για μερικά πράγματα που είχαμε λησμονήσει. Για ανθρώπινες σχέσεις, για φύση, για χαμόγελο βρε αδερφέ. Κοίτα να δεις σε ποιο σημείο βρίσκομαι. Εκεί που δεν σκεφτόμουν ποτέ την πιθανότητα να φύγω από την Ελλάδα, δεν είναι λίγες οι στιγμές πλέον που περνάει από το νου μου. Κι όχι για δουλειά, όχι για χρήματα. Για χαμόγελο. Το συλλογικό πλέον υπερισχύει του ατομικού και όσο και να θέλω να χαμογελάσω δεν είναι και το πιο εύκολο. Στον δρόμο, στα καφέ, στα μαγαζιά, στους χώρους εργασίας, παντού, νιώθεις ότι έχεις από πάνω σου κάποιον που σε παρακολουθεί και είναι έτοιμος να σου κάνει παρατήρηση αν χαμογελάσεις. Αν σκεφτείς κάτι όμορφο. Αν δεν ανέβεις στο τρένο της συλλογικής κατάθλιψης. Δηλαδή αν δεν είμαστε επιβάτες εκεί, θα αλλάξει ο τελικός σταθμός; Δεν νομίζω. Θα πάω λοιπόν με τα πόδια. Θα έρθει κανείς μαζί μου;

protagon.gr