Τα παιδιά των λουλουδιών επιστρέφουν στα Μάταλα

Μακριά µαλλιά, ροκ µουσική, όνειρα για έναν κόσµο µε ειρήνη. Αυτή ήταν η ζωή στα Μάταλα, όπου ο νέος της φωτογραφίας είχε µετατρέψει σε κατάλυµα µια σπηλιά

Ζωή στη φύση. Μουσική, ψάρεµα, έρωτας και συζητήσεις. Οι ρυθµοί των χίπηδων στα Μάταλα κυλούσαν αργά και ανέµελα

Δικηγόροι, γιατροί, συνταξιούχοι του σήµερα, χίπηδες του ' 60, επιστρέφουν στην Κρήτη το τριήµερο του Αγίου Πνεύµατος για ένα φεστιβάλ - αντάµωµα  που θα τους ξυπνήσει τις αναµνήσεις από τα χρόνια της απλής ζωής.
Θα είναι δύσκολο να αναγνωρίσουν ο ένας τον άλλον. Περνώντας τα χρόνια άλλαξαν και αυτοί. Τα µαλλιά τους κόντυναν και άσπρισαν. Τα πρόσωπά τους έσπασαν. Τα ρούχα των περισσότερων προσαρµόστηκαν στις καριέρες τους: σιδερωµένα, συµµετρικά και άχρωµα. Τις επόµενες ηµέρες οι «κάτοικοι των σπηλιών» επιστρέφουν στο παλιό κοινόβιο. Τα Μάταλα της Κρήτης ετοιµάζονται να υποδεχθούν τους χίπηδες του ‘60, δικηγόρους, γιατρούς και συνταξιούχους του σήµερα.

«Θέλουµε να θυµηθούµε τα χρόνια της απλής ζωής. Την εποχή που σηµάδεψε τις ζωές µας», λέει ο Αρν Στρουµάγιερ, ο γερµανός συγγραφέας που εµπνεύστηκε το αντάµωµα των πρώην παιδιών των λουλουδιών. Σήµερα φοράει γυαλιά µυωπίας και κουµπώνει το πουκάµισό του µέχρι τον λαιµό. Το 1967, ως φοιτητής, είχε γείρει και αυτός στην πολιτεία των βράχων. Ηταν η εποχή που στα Μάταλα, ένα µικρό ψαροχώρι 66 χιλιόµετρα νοτιοδυτικά του Ηρακλείου, φοιτητές από το εξωτερικό ανακάλυπταν έναν όρµο ανέγγιχτο από τον δυτικό πολιτισµό. Στις ψηλές πλαγιές που αγκάλιαζαν τον κόλπο είχαν λαξευτεί από την αρχαιότητα σπηλιές – κάποιες αξιοποιήθηκαν ως τάφοι. Εκεί έστησαν τα «σπίτια» τους εκατοντάδες νέοι. Εκεί τραγούδησαν στίχους του Μποµπ Ντίλαν και των Μπιτλς. Εκεί ερωτεύτηκαν, συζήτησαν για τον πόλεµο του Βιετνάµ και ονειρεύτηκαν τον ιδανικό κόσµο, λιτό, φυσικό, ανεπιτήδευτο. Πειραµατίστηκαν σε έναν ανέφελο τρόπο ζωής πριν διαβούν οι περισσότεροι το κατώφλι των απαιτήσεων της ενήλικης, αστικής ζωής.