Τζίνα Δαβιλά
«Έξυπνο το παιδί σας, αλλά δεν διαβάζει».
Σκηνικό που εκτυλίσσεται ανάμεσα σε προπονητές, δασκάλους πάσης φύσεως και αφορά στα παιδιά. Η εξυπνάδα. Η ευφυΐα, η οξυδέρκεια. Όλα στην αντίληψη. Και ποιος αντιλέγει ότι είναι σημαντική, δεδομένου ότι η ζωή στέφεται με επιτυχία όταν γίνονται κινήσεις μελετημένες, συγκροτημένες και εύστοχες.
Κι όμως κάπου εκεί εμένα με πιάνει η λύσσα για την καλοσύνη. Δίπολο ον ο άνθρωπος, με δύο πυξίδες στη ζωή και δύο αφεντάδες: το μυαλό και την καρδιά. Την νοημοσύνη και την καλοσύνη. Πότε το ένα λειτούργησε και πέτυχε χωρίς το άλλο, χωρίς το ισόβιο πάντρεμά τους; Τα αδιάσειστα ιστορικά ντοκουμέντα ήθελαν το μυαλό από μόνο του να ορίζει τις κινήσεις, αλλά την καρδιά να δίνει την υγρασία για να μην ξεραίνεται το χώμα των όποιων κατακτήσεων.
Εκτιμώ ιδιαιτέρως τους ευφυείς ανθρώπους, αλλά αν το όποιο εξαίρετο μυαλό τους δεν συνοδεύεται από καλοσύνη, κάτι σπάει μέσα μου και παύω να τους βλέπω ως εξαίρετους. Θέλω το σεβασμό στην ανθρώπινη παρουσία να υπάρχει, να ποτίζει την καθημερινότητα και να ανθίζει. Χαζοροματική θα με πείτε; Μέγα λάθος, θα σας απαντήσω. Ο Γκάντι, ο Χατζιδάκις, ο Μπορχές, ο Σιδηρόπουλος, ήταν έξυπνοι άνθρωποι που είχαν επίσης ανεπτυγμένη και την συναισθηματική τους ευφυΐα όπως αυτό προκύπτει από τις επιλογές στη ζωή τους. Τι να το κάνω ένα πανέξυπνο μυαλό που εγκλωβίζεται στον τεχνοκρατισμό και δίνει αξία στην ύλη; Τι να λέει ο ευφυής που πιστεύει ότι η ζωή είναι πρωταθλητισμός, γκανιάν και πρωτιά; Δεν μου κάνει, δεν του κάνω και χωρίζουμε και τα τσανάκια μας, αν τα έχουμε κοντά-κοντά. Η ζωή είναι ομαδικό άθλημα για να έχει αξία και νόημα λέει ο «πολύτιμος».
Εκτιμώ και θαυμάζω τους έξυπνους ανθρώπους διατηρώντας επιφυλάξεις. Αλλά αγαπάω τους έξυπνους και καλοσυνάτους, τους έχοντες αλτρουισμό. Αυτό που κοινότοπα λέμε ανθρωπιά. Αυτό που ακόμα πιο κοινότοπα λέμε καλοσύνη. Ευλογία θεού, όπως τον αντιλαμβάνεται ο καθένας,. Ευλογία ζωής. Του καθενός μας η αξία στο αποτύπωμά του θα φανεί.
«Έξυπνο το παιδί σας, αλλά δεν διαβάζει».«Κόβει το μυαλό του, αλλά δεν προσπαθεί».
«Έχει δυνατότητες αλλά δεν τις αξιοποιεί».Σκηνικό που εκτυλίσσεται ανάμεσα σε προπονητές, δασκάλους πάσης φύσεως και αφορά στα παιδιά. Η εξυπνάδα. Η ευφυΐα, η οξυδέρκεια. Όλα στην αντίληψη. Και ποιος αντιλέγει ότι είναι σημαντική, δεδομένου ότι η ζωή στέφεται με επιτυχία όταν γίνονται κινήσεις μελετημένες, συγκροτημένες και εύστοχες.
Κι όμως κάπου εκεί εμένα με πιάνει η λύσσα για την καλοσύνη. Δίπολο ον ο άνθρωπος, με δύο πυξίδες στη ζωή και δύο αφεντάδες: το μυαλό και την καρδιά. Την νοημοσύνη και την καλοσύνη. Πότε το ένα λειτούργησε και πέτυχε χωρίς το άλλο, χωρίς το ισόβιο πάντρεμά τους; Τα αδιάσειστα ιστορικά ντοκουμέντα ήθελαν το μυαλό από μόνο του να ορίζει τις κινήσεις, αλλά την καρδιά να δίνει την υγρασία για να μην ξεραίνεται το χώμα των όποιων κατακτήσεων.
Εκτιμώ ιδιαιτέρως τους ευφυείς ανθρώπους, αλλά αν το όποιο εξαίρετο μυαλό τους δεν συνοδεύεται από καλοσύνη, κάτι σπάει μέσα μου και παύω να τους βλέπω ως εξαίρετους. Θέλω το σεβασμό στην ανθρώπινη παρουσία να υπάρχει, να ποτίζει την καθημερινότητα και να ανθίζει. Χαζοροματική θα με πείτε; Μέγα λάθος, θα σας απαντήσω. Ο Γκάντι, ο Χατζιδάκις, ο Μπορχές, ο Σιδηρόπουλος, ήταν έξυπνοι άνθρωποι που είχαν επίσης ανεπτυγμένη και την συναισθηματική τους ευφυΐα όπως αυτό προκύπτει από τις επιλογές στη ζωή τους. Τι να το κάνω ένα πανέξυπνο μυαλό που εγκλωβίζεται στον τεχνοκρατισμό και δίνει αξία στην ύλη; Τι να λέει ο ευφυής που πιστεύει ότι η ζωή είναι πρωταθλητισμός, γκανιάν και πρωτιά; Δεν μου κάνει, δεν του κάνω και χωρίζουμε και τα τσανάκια μας, αν τα έχουμε κοντά-κοντά. Η ζωή είναι ομαδικό άθλημα για να έχει αξία και νόημα λέει ο «πολύτιμος».
Εκτιμώ και θαυμάζω τους έξυπνους ανθρώπους διατηρώντας επιφυλάξεις. Αλλά αγαπάω τους έξυπνους και καλοσυνάτους, τους έχοντες αλτρουισμό. Αυτό που κοινότοπα λέμε ανθρωπιά. Αυτό που ακόμα πιο κοινότοπα λέμε καλοσύνη. Ευλογία θεού, όπως τον αντιλαμβάνεται ο καθένας,. Ευλογία ζωής. Του καθενός μας η αξία στο αποτύπωμά του θα φανεί.
protagon.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου