Στην αρένα των ανθρώπινων σχέσεων...

Άνθρωποι. Είμαστε εκατομμύρια αστέρια στον ανεξάντλητο ουρανό του σύμπαντος. Σημάδια σε ένα κενό. Σημεία που τα χωρίζουν αποστάσεις. Αποστάσεις που καλύπτουμε με διαδρομές. Ανά πάσα στιγμή μπορούμε να βρεθούμε κοντά στα σημεία που μας ταιριάζουν, αρκεί να είμαστε αποφασισμένοι να ενώσουμε τη μοναξιά μας μ' αυτή των άλλων, για να δημιουργήσουμε "ανθρώπινες σχέσεις". Είναι όμως πάντα εφικτό; Και αν ναι, πόσο εύκολο είναι να αφήσουμε πίσω τις κακές μας συνήθειες προκειμένου να αποκτήσουμε ένα εισιτήριο για την είσοδο μας στην αρένα των ανθρώπινων σχέσεων; Και άμα θρηνήσουμε θύματα; Τι κάνουμε μετά;
Και οι στατιστικές, φίλε αναγνώστη, λένε "ναι"! Όλοι μας είμαστε καταδικασμένοι να πληγώσουμε και να πληγωθούμε, αν αποφασίσουμε να απαλλαχτούμε από τη μοναξιά μας. Γιατί οι ανθρώπινες σχέσεις που δημιουργούμε είναι τόσο αληθινές και τόσο ανθεκτικές όσο τα παιδικά χάρτινα καραβάκια στα πρωτοβρόχια! Διαλύονται μέσα σε μια στιγμή, ανεξάρτητα από τον κόπο που χρειάστηκε για να δημιουργηθούν.
Οι λόγοι είναι αρκετοί. Και πρώτος απ' όλους; Η πάσης φύσεως ανασφάλεια! Αυτή που έρχεται πακέτο σε τιμή προσφοράς μαζί με τον καθένα μας ξεχωριστά, κατευθείαν απ' το εργοστάσιο κατασκευής; Αυτή! Κάθε φορά που κινδυνεύει η ύπαρξη της από την αγάπη των άλλων ανθρώπων, η ανασφάλεια μας βρίσκει τον τρόπο να έρθει στην επιφάνεια με όσο δυναμισμό της έχει απομείνει για να απομακρύνει τους πάντες, μέσα απ' τα "πως;" και τα "γιατί;" που γεννά... Άσχημο πράγμα!
Και έπειτα, συνήθως, στα πάρτι της μοναξιάς η ανασφάλεια φέρνει και παρέα! (όχι θα σ' άφηνε!) Φέρνει και το συνοδό της! Τον mister "Εγώ είμαι και κανένας άλλος!". Που κι αυτός όσο να πεις, το 'χει το χάρισμα να διώχνει τους άπαντες και να μας απομακρύνει τον έναν από τον άλλον. Το γεγονός ότι πλέον
είμαστε πιο εγωιστές και ξεροκέφαλοι από ποτέ, αληθεύει. Δεν σου έκαναν πλάκα. Ισχύει! Μέσα απ' το ραγισμένο τζάμι του πληγωμένου μας εγωισμού, βλέπουμε τους ανθρώπους που αγαπάμε με απάθεια. Δεν τους κοιτάμε στα μάτια. Δεν τους χαμογελάμε και δεν τολμάμε να πούμε "συγγνώμη" ή "μου έλειψες". Και επειδή σε κάθε προσπάθεια ο εγωισμός προβάλλει σθεναρή αντίσταση, οι λέξεις "εγώ έφταιξα", δεν χωράνε να περάσουν. Και μ' αυτόν τον τρόπο ο monsieur "Εγώ", κερδίζει σ' όλες τις μάχες την αγάπη, τη φιλία, τον έρωτα, το ενδιαφέρον για τους διπλανούς μας...
Μετά είναι κι ο χρόνος. Αυτός ο υπεράνω πάσης υποψίας απατεώνας που διαρκώς μας απαγορεύει να αφιερώσουμε μια ώρα σ' όσους αγαπάμε, για να βρεθούμε κοντά τους. Ο χρόνος σε συνδυασμό με τα μεγάλα αστικά κέντρα και τη μανία των ανθρώπων να ζήσουν σ' αυτά, κατάφεραν να φέρουν τους ανθρώπους σε απόσταση αναπνοής, κι όμως, έτη φωτός μακριά. Γιατί όταν όλοι τρέχουμε σαν παλαβοί για να καλύψουμε μια λίστα αναρίθμητων υποχρεώσεων, πού χρόνος για να χωρέσουν και τ' άλλα;
Δεν είναι βέβαια μόνο αυτοί οι λόγοι... Μην κοροϊδευόμαστε. Πίσω απ' τις ανθρώπινες σχέσεις κρύβονται στερεότυπα, προκαταλήψεις, λανθασμένα πρότυπα και σίγουρα μια ελλιπέστατη παιδεία, που δεν βοηθούν στον ουσιαστικό συσχετισμό των ανθρώπων. Τα πρότυπα επιβάλλουν, και οι επιβολές δημιουργούν λάθος εικόνες, στερεότυπα και προκαταλήψεις που με τη σειρά τους διαιωνίζουν τη μοναξιά ανάμεσα στους ανθρώπους. Όλοι ψάχνουμε το "τέλειο", που έτυχε να δούμε σε ένα διαφημιστικό σποτάκι στην τηλεόραση. Ψάχνουμε άνθρωπο χωρίς ατέλειες. Και για αυτό στο τέλος μας μένει η μοναξιά αμανάτι. Δεν μπορούμε να δούμε αυτό το κάτι παραπάνω, ούτε και να απορρίψουμε το λάθος. Αδυνατούμε να διακρίνουμε το ψεύτικο στο "τέλειο" και δεν μπορούμε να ξεπεράσουμε το γεγονός ότι ναι, υπάρχει και το διαφορετικό! Δεν υπάρχουν άνθρωποι κομμένοι και ραμμένοι στα μέτρα μας. Θέλει και υποχωρήσεις...!
Παρά τα προβλήματα όμως, υπάρχει τρόπος! Υπάρχει τρόπος να βάλουμε ανθρώπους στη ζωή μας και να τους κρατήσουμε. Βασικό δομικό των καλών ανθρώπινων σχέσεων λοιπόν, είναι η σύσταση τους από πραγματικά "καλές" μονάδες. Το νούμερο ένα βήμα λοιπόν, αγαπητέ αναγνώστη, είναι το να βελτιστοποιήσεις τον εαυτό σου! Λίγη αυτοκριτική και ενδοσκόπηση, δεν έβλαψε κανέναν! Μόνο όταν καταλαβαίνουμε καλά τον εαυτό μας μπορούμε να καταλάβουμε και τους άλλους. Άλλωστε, σε κάθε τύπου σχέση, είτε φιλική, είτε ερωτική, είτε επαγγελματική, καλούμαστε να μοιραστούμε ένα κομμάτι του εαυτού μας με τους άλλους. Αν δεν έχουμε βρε τι ακριβώς είμαστε, πώς στο καλό θα το μοιραστούμε και με τους άλλους;
Επιπλέον, υπάρχει και ο διάλογος! Δεν είναι όλα μαυρόασπρα. Υπάρχει και το γκρι! Το να εμμένουμε σε λανθασμένες απόψεις και συμπεράσματα, δεν έχει κανέναν νόημα. Πρέπει να έχουμε ως άνθρωποι τη διάθεση και την προθυμία να συζητήσουμε με τους ανθρώπους γύρω μας και μαζί να καταλήγουμε στις ιδανικότερες λύσεις για όλους. Με τις παρεξηγήσεις ποτέ, κανείς δεν έλυσε κανένα πρόβλημα! Όταν η σχέση μας με έναν άνθρωπο είναι προβληματική, καλούμαστε να αναλάβουμε δράση. Άμεσα. Καθόμαστε, ακούμε πάνω απ' όλα, μιλάμε, σκεφτόμαστε (βασικό αυτό) και μετά αποφασίζουμε! Και όλα αυτά μαζί με το φίλο, το σύντροφο ή το το συνεργάτη μας. Όχι μόνοι μας! Ακόμα, κρίνεται απαραίτητο, στον εκάστοτε διάλογο να έχουμε τη δύναμη να άρουμε τον εγωισμό μας και να τον υποχρεώσουμε να υποχωρήσει, όταν το δίκιο δεν μας κάνει την τιμή να συναναστραφεί μαζί μας...
Τέλος, η διάθεση χρόνου στους αγαπημένους μας είναι ένα αναπόσπαστο κομμάτι κάθε ανθρώπινης σχέσης. Όσο πνιγμένοι και να 'μαστε στις ατέλειωτες υποχρεώσεις μας, πάντα υπάρχει λίγος χρόνος που φιλοδοξεί να επιστρέψει εκεί που ανήκει. Και ανήκει στους ανθρώπους που μας αγαπάνε, ή που φιλοδοξούν να μας αγαπήσουν και να αγαπηθούν από εμάς. Μια ευκαιρία χρειάζονται για να μας αποδείξουν πόσο πολύτιμοι συνοδοιπόροι μπορούν να είναι στις ζωές μας. Αν δεν τους δώσουμε λίγο χρόνο, δεν θα μάθουμε ποτέ τι ήταν αυτό που τελικά χάσαμε... Και κάθε φορά που πληγωνόμαστε από κάποιον που αγαπάμε και που πιθανότατα να μας αγαπάει κι αυτός, είναι πραγματικά ωφέλιμο να συγχωρούμε. Όπως επίσης θα ήταν χρήσιμο να ζητάμε και συγγνώμη όταν με ή χωρίς τη θέληση μας πληγώνουμε κάποιον...
Η αρένα των ανθρώπινων σχέσεων είναι σκληρή. Όσοι την επιλέξουν σίγουρα θα θρηνήσουν θύματα. Θα πληγώσουν και θα πληγωθούν. Γιατί οι ανθρώπινες σχέσεις, από τη φύση τους, ΕΙΝΑΙ δύσκολες. Αλλά όταν ένα σημείο θέλει πραγματικά, έστω και για λίγο, να αφήσει τη μοναχική του πορεία στο σύμπαν και να δημιουργήσει ζεύγη, παρέες, ομάδες μαζί με άλλα σημεία, πρέπει να αποβάλλει το φόβο του. Το πολύ πολύ να πονέσει ρε παιδιά! Δεν έγινε και τίποτα! Αργά ή γρήγορα θα περάσει! Έτσι είναι αυτά! Οι αποστάσεις που μας χωρίζουν απ' τα υπόλοιπα σημεία γύρω μας, καλύπτονται. Και είναι πάντα εφικτό να τις καλύψουμε. Είναι μονάχα μια διαδρομή, που μπορεί να κρύβει χαρά, στεναχώριες, αγάπη, πόνο, συγκίνηση... Όλα στο πρόγραμμα είναι! Αρκεί να 'μαστε αποφασισμένοι να εγκαταλείψουμε τις κακές μας συνήθειες που μας κρατάνε χώρια και να κάνουμε εμείς το πρώτο βήμα. Γιατί σ' αυτή την αρένα, δεν χρειάζεται να παλεύεις με τους ανθρώπους. Αρκεί να παλεύεις για τους ανθρώπους...


trixes-katsaress.blogspot.com