Του Δημήτρη Ν. Μανιάτη
«Μία γυναίκα έρχεται κάθε πρωί, κρατάει ένα κασετόφωνο που παίζει τραγούδια του Καζαντζίδη, πάει στον τάφο του, μένει για λίγο εκεί και φεύγει. Γενικά, από τότε που πέθανε ο Στέλιος εκατοντάδες κόσμου περνούν από εδώ. Δεν σταμάτησαν ποτέ» μου είπε ο κ. Στάμου, δημοτικός υπάλληλος της Ελευσίνας, έξω από το Νεκροταφείο την περασμένη Κυριακή στο μνημόσυνο του μεγάλου τραγουδιστή.
Και όχι μόνο ανάβουν ένα κεράκι στη μνήμη του αλλά μαθαίνω πως κάποιοι κάνουν και πικνίκ στο μνήμα του με τραγούδια. Δέκα χρόνια από τον θάνατο του Στέλιου Καζαντζίδη οι εκδηλώσεις λατρείας συνεχίζονται, ίσως και εντονότερα από την πρώτη περίοδο, θυμίζοντας περιπτώσεις τύπου Ελβις, Beatles και Τζιμ Μόρισον.
Οχι, ο Στέλιος δεν είχε βίλα τύπου Γκρέισλαντ σαν του Ελβις, ούτε ο θάνατός του τον καθιστά μέλος του περίφημου κλαμπ «27» όπως τον Τζιμ Μόρισον - αφού ο έλληνας βάρδος πέθανε στα 70 του και από καρκίνο. Ο μύθος του όμως συναρμολογήθηκε από πολύ νωρίς, από τότε
που στα κέντρα όπου εμφανιζόταν γινόταν το αδιαχώρητο, από τότε που κάθε δίσκος του έκανε μυθικές πωλήσεις, από τότε που εξέφρασε τον κόσμο της μετανάστευσης, από τότε που κοντραρίστηκε με τις πανίσχυρες δισκογραφικές, από τότε που σταμάτησε - στα 34 του - για πάντα τις εμφανίσεις του στη νύχτα.
Πούλμαν και αυτοκίνητα είναι παρκαρισμένα στην είσοδο του Νεκροταφείου Ελευσίνας, με αφίσες και φωτογραφίες του Στέλιου Καζαντζίδη ενώ από μέσα ακουγόταν - σαν από λαϊκή χορωδία - το «Η ζωή μου όλη» του Ακη Πάνου. Στο μνήμα του μεγάλου τραγουδιστή - δίπλα στη μάνα του Γεθσημανή και τον πατέρα του Χαράλαμπο - ήταν συγκεντρωμένοι γύρω στους τριακόσιους ανθρώπους απ' όλη την Ελλάδα - από Σαλαμίνα μέχρι Μεταγγίτσι Χαλκιδικής και από Νέα Ιωνία Βόλου μέχρι Καλαμάτα.
Δέκα χρόνια από τον θάνατο του Στέλιου - έφυγε στις 14 Σεπτεμβρίου του 2001 και 80 χρόνια από τη γέννησή του (29 Αυγούστου του 1931) - και κατόπιν πρωτοβουλίας του Συλλόγου Φίλων Στέλιου Καζαντζίδη Ελασσόνας στήθηκε μια προτομή του βάρδου διά χειρός του γλύπτη Γιώργου Κικώτη - εκ Θεσσαλονίκης. Ετσι τα αποκαλυπτήριά της έγιναν η αφορμή να ξανασυναντηθούν οι σύλλογοι φίλων Καζαντζίδη εν Ελλάδι.
Σήμερα, δέκα χρόνια από τον θάνατό του το φαινόμενο Καζαντζίδης απλώνεται, οι σύλλογοι θαυμαστών και φίλων του έχουν φτάσει τους 55, εκδίδονται βιβλία (με πιο πρόσφατη τη «Δισκογραφία των τραγουδιών του» από τον Παναγιώτη Χατζηαντώνογλου και τις Εκδόσεις Asante και το «Ανθολόγιο ασμάτων» από τις Εκδόσεις Αιγαίον της Κύπρου) και οι νεότεροι καλλιτέχνες επαναψηλαφίζουν το ρεπερτόριό του - 846 τραγούδια σε πρώτη εκτέλεση.
«Δέκα χρόνια το επίσημο κράτος δεν έκανε τίποτε - εκτός από μια συναυλία στο Γκάζι επί δημαρχίας Κακλαμάνη», όπως μας πληροφορεί η χήρα του Βάσω Καζαντζίδη. Κι όμως ο Στέλιος υπάρχει - στη βάση του λαού, όπως θα έλεγαν οι μαρξιστές. Και παραμένει ο «πολιούχος» των λαϊκών συναισθημάτων.
Και όχι μόνο ανάβουν ένα κεράκι στη μνήμη του αλλά μαθαίνω πως κάποιοι κάνουν και πικνίκ στο μνήμα του με τραγούδια. Δέκα χρόνια από τον θάνατο του Στέλιου Καζαντζίδη οι εκδηλώσεις λατρείας συνεχίζονται, ίσως και εντονότερα από την πρώτη περίοδο, θυμίζοντας περιπτώσεις τύπου Ελβις, Beatles και Τζιμ Μόρισον.
Οχι, ο Στέλιος δεν είχε βίλα τύπου Γκρέισλαντ σαν του Ελβις, ούτε ο θάνατός του τον καθιστά μέλος του περίφημου κλαμπ «27» όπως τον Τζιμ Μόρισον - αφού ο έλληνας βάρδος πέθανε στα 70 του και από καρκίνο. Ο μύθος του όμως συναρμολογήθηκε από πολύ νωρίς, από τότε
που στα κέντρα όπου εμφανιζόταν γινόταν το αδιαχώρητο, από τότε που κάθε δίσκος του έκανε μυθικές πωλήσεις, από τότε που εξέφρασε τον κόσμο της μετανάστευσης, από τότε που κοντραρίστηκε με τις πανίσχυρες δισκογραφικές, από τότε που σταμάτησε - στα 34 του - για πάντα τις εμφανίσεις του στη νύχτα.
Πούλμαν και αυτοκίνητα είναι παρκαρισμένα στην είσοδο του Νεκροταφείου Ελευσίνας, με αφίσες και φωτογραφίες του Στέλιου Καζαντζίδη ενώ από μέσα ακουγόταν - σαν από λαϊκή χορωδία - το «Η ζωή μου όλη» του Ακη Πάνου. Στο μνήμα του μεγάλου τραγουδιστή - δίπλα στη μάνα του Γεθσημανή και τον πατέρα του Χαράλαμπο - ήταν συγκεντρωμένοι γύρω στους τριακόσιους ανθρώπους απ' όλη την Ελλάδα - από Σαλαμίνα μέχρι Μεταγγίτσι Χαλκιδικής και από Νέα Ιωνία Βόλου μέχρι Καλαμάτα.
Δέκα χρόνια από τον θάνατο του Στέλιου - έφυγε στις 14 Σεπτεμβρίου του 2001 και 80 χρόνια από τη γέννησή του (29 Αυγούστου του 1931) - και κατόπιν πρωτοβουλίας του Συλλόγου Φίλων Στέλιου Καζαντζίδη Ελασσόνας στήθηκε μια προτομή του βάρδου διά χειρός του γλύπτη Γιώργου Κικώτη - εκ Θεσσαλονίκης. Ετσι τα αποκαλυπτήριά της έγιναν η αφορμή να ξανασυναντηθούν οι σύλλογοι φίλων Καζαντζίδη εν Ελλάδι.
Σήμερα, δέκα χρόνια από τον θάνατό του το φαινόμενο Καζαντζίδης απλώνεται, οι σύλλογοι θαυμαστών και φίλων του έχουν φτάσει τους 55, εκδίδονται βιβλία (με πιο πρόσφατη τη «Δισκογραφία των τραγουδιών του» από τον Παναγιώτη Χατζηαντώνογλου και τις Εκδόσεις Asante και το «Ανθολόγιο ασμάτων» από τις Εκδόσεις Αιγαίον της Κύπρου) και οι νεότεροι καλλιτέχνες επαναψηλαφίζουν το ρεπερτόριό του - 846 τραγούδια σε πρώτη εκτέλεση.
«Δέκα χρόνια το επίσημο κράτος δεν έκανε τίποτε - εκτός από μια συναυλία στο Γκάζι επί δημαρχίας Κακλαμάνη», όπως μας πληροφορεί η χήρα του Βάσω Καζαντζίδη. Κι όμως ο Στέλιος υπάρχει - στη βάση του λαού, όπως θα έλεγαν οι μαρξιστές. Και παραμένει ο «πολιούχος» των λαϊκών συναισθημάτων.
tanea.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου