Τα παιδιά μας όμως;

...Θυμάμαι την μονίμως ξεφούσκωτη μπάλα μας. Την μυρωδιά από τις γαρδένιες και τα γιασεμιά. Την νόστιμη και δροσερή μπομπονέλα. Τις ατέλειωτες βόλτες με τα ποδήλατα. Το σκαρφάλωμα στα δέντρα. Το βουητό από τις φωνές μας, 20 παιδιά και πάνω στην γειτονιά. Και οι μαμάδες με τον καφέ να βγαίνουν στο παράθυρο και να πιάνουν την κουβέντα και αυτές και να βάζουν και καμία φωνή πού και πού για να δηλώσουν την παρουσία τους...
http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.anagnwstes&id=13877