''Το κοριτσάκι με τα σπίρτα'': Χάρης & Πάνος Κατσιμίχα

Προσαρμοσμένο στο κλασικό αριστούργημα της παγκόσμιας λογοτεχνίας, του Δανού ποιητή και συγγραφέα Χανς Κρίστιαν Άντερσεν ''Το κοριτσάκι με τα σπίρτα''

.

Παραμονή Πρωτοχρονιάς.

Απόψε μες στο χιόνι

σπίρτα στο δρόμο εσύ πουλάς, 

και είσαι τόσο μόνη.

Χρόνια πολλά, χρόνια καλά, 

χρόνια ευτυχισμένα, 

κι, αν περισσεύει μια δραχμή, 

σεφτείτε με και μένα.

Μα ποιος να σταθεί να κοιτάξει, τα σπίρτα σου ποιος να σκεφτεί;

Νυχτώνει σε λίγο, νυχτώνει, διαβάτες περνούν βιαστικοί.

Ένα σπιρτάκι άναψε

μέσα στ’ άσπρα δάχτυλα της, 

πορτοκαλένιο άστραψε

το χιόνι ολόγυρα της.

Και ξάφνου, μπρος στα πόδια της, 

μια σόμπα ασημένια

είδε να καίει μια φωτιά

ζεστή μαλαματένια, 

και το ποτάμι το βαθύ

που ήταν παγωμένο, 

έλαμψε σαν παράθυρο

τη νύχτα φωτισμένο.

Και μες στο βυθό εκεί κάτω, νεράϊδες αρχίσαν χορό.

Μα σβήνει το σπίρτο και πέφτει σιωπή και σκοτάδι λευκό.

Ανάβει ολόκληρο κουτί, 

κι ακούστηκε κιθάρα, 

κι έσταζε φως του γεφυριού

η πέτρινη καμάρα.

Και ήρθε μέσα από το φως, 

όπως στα όνειρα της, 

η μάνα της με τα φιλιά

και τη ζεστή αγκαλιά της.

Μανούλα κι εσύ, μη μ’ αφήσεις μονάχη τη νύχτα αυτή.

Φοβάμαι κρυώνω εδώ πέρα. Αχ, πάρε με τώρα μαζί.

Παραμονή, Πρωτοχρονιά.

Τώρα ποιος τη θυμάται;

Αχ, δε τη σκέφτηκε κανείς, 

μοιάζει σαν να κοιμάται.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------

Χανς Κρίστιαν Ἄντερσεν - Το κοριτσάκι με τα σπίρτα

Μία κρύα Παραμονή Πρωτοχρονιάς, οι κάτοικοι μιας χιονισμένης πόλης - χαρούμενοι και ζεστά ντυμένοι, φορτωμένοι με ψώνια και δώρα - βάδιζαν βιαστικοί προς τα γιορτινά τους σπίτια, αγνοώντας μία μικρή ορφανή πλανόδια πωλήτρια. Με σβησμένη φωνή, ψιθύριζε αχνά πως δεν ζητιάνευε αλλά πως πουλούσε σπίρτα για να ζήσει. Τότε μια άμαξα πέρασε γρήγορα και η μικρή μόλις που πρόλαβε να τραβηχτεί στην άκρη του δρόμου. Το ένα της τσόκαρο τινάχτηκε μακριά - ένα αγόρι κουκουλωμένο ζεστά το πήρε και έφυγε τρέχοντας - ενώ τα σπίρτα έπεσαν από την ποδιά της και σκορπίστηκαν στον υγρό δρόμο. Το κοριτσάκι γονάτισε στο χιόνι και άρχισε να μαζεύει ένα-ένα τα μουσκεμένα σπίρτα. Αυτά ήταν όλο το βιός και όλος ο κόσμος της, αφού γονείς, σπίτι, οικογένεια ήταν μία μακρινή ανάμνηση γι' αυτή.

Έκανε παγωνιά, αλλά φοβόταν να γυρίσει στην τρώγλη της καθώς ο πατέρας της θα την χτυπούσε μην έχοντας πουλήσει τα σπίρτα. Σε κάποιο παράθυρο είδε ένα στολισμένο δωμάτιο και μία τρυφερή μανούλα να ταΐζει με στοργή και απέραντη αγάπη την κορούλα της. Τότε βούρκωσε. Αποκαμωμένη και μελαγχολική βρήκε καταφύγιο σε μια γωνιά και άναψε ένα σπίρτο για να ζεσταθεί. Στην λάμψη τους είδε αρκετά υπέροχα οράματα, συμπεριλαμβανομένων ενός χριστουγεννιάτικου δέντρου και γιορτινών διακοπών. Το κορίτσι κοίταξε προς τον ουρανό είδε ένα πεφταστέρι και θυμήθηκε την αποθανούσα γιαγιά της να λέει πως ένα τέτοιο αστέρι σημαίνει πως κάποιος πέθανε και πάει στον παράδεισο. Καθώς άναψε το επόμενο σπίρτο είδε ένα όραμα με την γιαγιά της, ο μόνος άνθρωπος που την αντιμετώπισε με καλοσύνη και αγάπη. Άναβε το ένα σπίρτο μετά το άλλο για να κρατήσει το όραμα της γιαγιάς κοντά της για όσο περισσότερο μπορούσε.

Το κοριτσάκι πέθανε και η γιαγιά της μετέφερε το πνεύμα της στον παράδεισο. Το επόμενο πρωί περαστικοί βρήκαν το νεκρό παιδί στην γωνιά, τριγυρισμένο από αναρίθμητα καμένα σπίρτα.

Πηγή: Βικιπαιδεια