Το ποίημα αφιερωμένο στα ''παιδιά'' που με κάλεσαν να καλύψω για το blog την συνάντησή τους και πέρασα μαζί τους μια πολύ όμορφη μέρα. ''Παιδιά'' σας ευχαριστώ...
Δεκέμβρη ένα μεσημέρι, όπως παλιά στην τάξη
τα χρόνια θυμηθήκανε, που έχουνε ...πετάξει
Κι είχε συγκίνηση πολύ, είχε χαρά μεγάλη
για λίγες ώρες γύρισε ο χρόνος πίσω πάλι
Σε μια εποχή που έφυγε όπως τα χελιδόνια
στα ξένοιαστα μαθητικά, στα παιδικά τα χρόνια
Με πρόσωπα χαρούμενα, με μάτια βουρκωμένα
έντονα συναισθήματα, λιγάκι μπερδεμένα
Δεν είχανε στα χέρια τους βιβλία και τετράδια
μα κουβαλούσαν όλοι τους, του χρόνου τα σημάδια
Στ' "αγόρια" γκρίζοι κρόταφοι, φαλάκρες και κοιλίτσες,
μα κι οι "κοπέλες" τώρα πια, δεν είναι κοπελίτσες
Περήφανοι "δηλώνανε", μαμάδες και μπαμπάδες
ακόμη δεν προέκυψαν παππούδες και γιαγιάδες!
Εν τέλει το απολαύσανε, σαν μια καλή παρέα
μα όλα τέλειωσαν νωρίς, σαν όλα τα ...ωραία
Χωρίσαν υποσχόμενοι, "ποτέ να μη χαθούνε"
και σύντομα πολύ να ξανανταμωθούνε...
Αγκαλιές, επιφωνήματα έκπληξης, χαρά, συγκίνηση και νοσταλγία, κυριάρχησαν το μεσημέρι της Κυριακής 29 Δεκεμβρίου 2013, στην ταβέρνα του ''Τατίνα'' στα Τρίκαλα, όπου 32 χρόνια μετά οι αποφοιτήσαντες το έτος 1981 από το Δημοτικό Σχολείο Τρικάλων βίωσαν μια ανεπανάληπτη μέρα, όπου κυριάρχησαν οι αναμνήσεις, οι αναπολήσεις και οι συγκινήσεις.Ήταν οι περισσότεροι εκεί. Η Σοφία Ι. Αθανασιάδου, ο Μάκης Μ. Βελικούδης, η Γεωργία Π. Διούδη, η Σοφία Θ. Ζαφειροπούλου, ο Κώστας Ν. Ιτσιόπουλος, ο Νίκος Αρ. Καραγιάννης, η Τζένη Απ. Καραπάντσιου, η Τασούλα Κ. Κασνακίδου, ο Γιάννης Χρ. Κιρκιλιανίδης, ο Νίκος Γ. Κούτσιας, η Πόπη Ηλ. Κούτσια, ο Κυριάκος Σ. Κυτούδης, η Μαρία Αν. Κυτούδη, ο Χρήστος Γ. Μπουρίτας, η Μαρία Γ. Παπαϊωαννίδου, ο Γιώργος Β. Παπαμιχαήλ, ο Γιάννης Γ. Προβατίδης, ο Βασίλης Γ. Σαρίδης, η Ελένη Μ. Τερζίδου, ο Χρήστος Γ. Τσουρβαλούδης, η Έλλη Χ. Φωτιάδου.
Έλαμψαν τα μάτια, αναρίγησαν οι καρδιές, ξύπνησαν οι μνήμες, δίνοντας φως στο θολωμένο από το χρόνο φιλμ της νιότης τους. Αγκαλιάστηκαν, ασπάστηκαν, συγκινήθηκαν, γέλασαν, διασκέδασαν, μα πάνω από όλα θυμήθηκαν. Τον αρχικό δισταγμό γρήγορα τον διαδέχτηκαν ο ενθουσιασμός, η συγκίνηση και η αγαλλίαση της πληρότητας συναισθημάτων που ήταν διάχυτα στα πρόσωπα όλων.
Οι στιγμές και τα περιστατικά ανασύρονταν διαρκώς, ξαναστήνοντας το παζλ των μαθητικών χρόνων με φόντο μια απέραντη τρυφερότητα και μια απερίγραπτη οικειότητα. Τα παιδικά χρόνια, τα παιδικά όνειρα, η αφέλεια, η αθωότητα. Αναφέρθηκαν στους 15 συμμαθητές τους που για διάφορους λόγους δεν ήταν παρόντες. Μίλησαν - ένας ένας - για την σημερινή οικογενειακή τους κατάσταση. Όλοι τους συμφώνησαν ότι τα χρόνια του Δημοτικού Σχολείου παραμένουν αξέχαστα και ότι πάντα θα τα αναπολούν με ευχάριστες και συγκινητικές αναμνήσεις. Ξανασυναντήθηκαν όλοι με την αφετηρία τους. Μια συνάντηση νοσταλγική και χρήσιμη.
Οι ώρες τελικά φάνηκαν λίγες για να χωρέσουν τόσες αναμνήσεις, τόσες αφηγήσεις, τόσο καλή διάθεση, τόσο κέφι, γι’ αυτό συμφώνησαν όλοι να ξαναβρεθούν και αποχώρησαν γύρω στις 9 το βράδυ, φανερά ενθουσιασμένοι, ικανοποιημένοι και συγκινημένοι από την επιτυχία της νοσταλγικής αυτής συνάντησης.
Παραφράζοντας λίγο τους στίχους του γνωστού τραγουδιού του Διονύση Σαββόπουλου:
Παιδιά,
<<Να σας έχει ο θεός γερούς, πάντα ν’ ανταμώνετε
Και να ξεφαντώνετε βρε, με χορούς κυκλωτικούς...>>
 |
| Η Ελένη και ο Χρήστος απαγγέλλουν το ποίημά τους όπως τότε |
 |
| Τότε |
 |
| και τώρα |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου