Όμως στο παιδί……, έπρεπε να πω την αλήθεια

Από το πολύ καλό blog Κολινδρινά μασλάτια 

γράφει ο  Αγγελος Αγγελίδης

Αιγίνιο 05-05-2012

Απίστευτα πράγματα συμβαίνουν ανάμεσά μας.

Ο κόσμος μας θα μπορούσε και έπρεπε να μετατρέψει την περίοδο των Εκλογών σε μια όμορφη γιορτή κι ένα αξέχαστο πανηγύρι.  

Η Γιορτή του Ατομικού Δικαιώματος και το Πανηγύρι της Δημοκρατίας.

Τι όμως συμβαίνει στην πραγματικότητα αυτές τις μέρες ;

Ποιός  έχει εμπιστοσύνη και σε ποιόν ;

Τι θα ψηφίσεις ;

Ποιόν θα ψηφίσεις ;

Ναι κι εγώ αυτόν θα ψηφίσω ενώ πρωτύτερα έβγαινε καμαρωτός από ένα άλλο και εκ διαμέτρου αντίθετο πολιτικό γραφείο.

Εγώ φίλε μου θα ψηφίσω αυτόν και μάλιστα ανοικτά αλλά εσύ και η οικογένειά σου ψήφισε εκείνον γιατί κατά βάθος αυτόν που αναγκάζομαι να ψηφίσω δεν τον συμπαθώ και τόσο πολύ.

Φωτογραφίες με κάθε υποψήφιο και εγκάρδιες χειραψίες.

Διαπιστευτήρια όρκου για τον αγώνα μέχρι την στιγμή που ανοίγουν οι κάλπες.

Συμμετοχή σε κάθε τραπέζι που πλουσιοπάροχα στρώνουν οι υποψήφιοι.

Η ελευθερία του ατόμου δίνει άραγε τέτοια δικαιώματα ώστε να πράττει ο καθένας μας τόσο ελεύθερα και ευέλικτα τέτοιες απρέπειες ; 

Αυτό σημαίνει ελευθερία κινήσεων και προεκλογικές ζυμώσεις ; 

Είναι επιτρεπτή ευελιξία ή σκόπιμη πονηριά και απολίτιστη κακοήθεια εκ μέρους του πολίτη ; 

Αυτό υπαγορεύει η Ελευθερία ; 

Ετσι μεταφράζεται η Δημοκρατία ;

Εχει αυτό το δικαίωμα ο σύγχρονος πολιτισμένος άνθρωπος να συμπεριφέρεται σαν τον χαμαιλέοντα και να κοροϊδεύει ή να εξαπατά άλλους συμπολίτες του ;

Κι αν αυτό είναι νόμιμο και ηθικό τότε ποιό θα είναι το ισοδύναμο αντάλλαγμα; 

Από την άλλη βρίσκονται οι πολιτευτές  και οι φιλότιμοι υποψήφιοι.

Τα οργανωτικά επιτελεία τους, οι παρατρεχάμενοι και οι θερμόαιμοι ορκισμένοι υποστηρικτές οργώνουν κυριολεκτικά τις πόλεις και τα χωριά.

Αλλοι από αυτούς είναι τόσο γνωστοί που κυριολεκτικά ο κόσμος τους βαρέθηκε από την εμμονή τους και την λυσσαλέα προσπάθεια προς τον θώκο της εξουσίας.

Αλλοι πάλι οι οποίοι είναι παντελώς άγνωστοι και λογικά μουδιασμένοι, με ιώβεια υπομονή και επιμονή περιφέρονται στις πλατείες και στους δρόμους και απλώνοντας στα πλήθη το χέρι ζητούν να μπουν στον μαγικό χορό της επικοινωνίας. Ζητούν και παρακαλούν να γίνουν γνωστοί.  Να περάσουν από την χθεσινή αφάνεια στη σημερινή κοινωνική πρωτοκαθεδρία.

Να περάσουν από την μέχρι τώρα απραξία ως προς την κοινωνική προσφορά στην δράση προς άμεσο και περιστασιακό προσωπικό όφελος.    

Ημουν στην πλατεία από νωρίς σήμερα. Πέρασαν πολλές σκηνές από τα μάτια μου. Ακουσα πολλά και από πολλούς. Αλλοι με μίλησαν απλά αλλά με έναν αριστοτεχνικά συγκεκαλυμμένο σκοπό. Αλλοι με ρώτησαν με περίτεχνη πονηριά να εκμαιεύσουν τι θα ψηφίσω και ποιόν θα στηρίξω. Αλλοι πάλι ωμά και απροκάλυπτα προσπάθησαν να με δελεάσουν με τις υπερβολικές ικανότητες κάποιου υποψήφιου ώστε να με οδηγήσουν εκεί.  Ηταν κι αυτοί που με χαιρετούν στο δρόμο στη χάση και στη φέξη αλλά σήμερα λαλίστατοι στρογγυλοκάθισαν δίπλα μου με περίσσεια οικειότητα μέχρι που σέρβιραν εντελώς τυχαία την προσωπική τους συμπάθεια σε κάποιο πρόσωπο που πολιτεύεται.

Δίπλα μου ήταν συνέχεια και η κόρη μου. Κάποια στιγμή που βρεθήκαμε εντελώς μόνοι, ακούω να με ρωτάει με μάτια γεμάτα απορία :

-        μπαμπά τι είναι αυτά που ακούω και βλέπω ;

-        μπαμπά  δεν κατάλαβα ποιός αγαπάει ποιόν και ποιός κατηγοράει ποιόν.   

-        μπαμπά  εσύ κατάλαβες τίποτε από όσα άκουσες από όλους αυτούς ;

-        μπαμπά και εσύ τα ίδια κάνεις όταν βγαίνεις μόνος σου έξω ;

Δεν χρειάστηκε πολύ να σκεφτώ. Σηκώθηκα κι αφού πληρώσαμε στο γκαρσόνι φύγαμε. Προσπάθησα να διασκεδάσω τις απορίες του παιδιού περνώντας μπροστά από όμορφες βιτρίνες. Γυρίσαμε στο σπίτι με τα πόδια περπατώντας για περίπου είκοσι λεπτά και φροντίζοντας να αλλάζω συνεχώς θέματα.

Κάποια στιγμή όμως η κόρη μου επανήλθε στις ερωτήσεις.

Δεν μπορούσα πλέον να ξεφύγω.

Επρεπε να απαντήσω.

Επρεπε να πω την αλήθεια.

Αυτή την αλήθεια που δύσκολα την λέμε ανάμεσά μας.

Αυτή την αλήθεια που ο λαός δεν την θέλει ωμή και να την βγάλει προς τα έξω.

Αυτή την αλήθεια που και οι υποψήφιοι πολιτευτές μας δεν μπορούν ούτε να την πουν ατόφια μα ούτε και να την ακούσουν.

Ομως στο παιδί όπως και σ΄ όλα τα παιδιά έπρεπε να πω αλήθεια.

Και το όλο θέμα οδηγείται τελικά στο ερώτημα ¨ποιός  κοροϊδεύει ποιόν¨.

Ο λαός που λέει προεκλογικά πρώτος το ψέμα ;  ή 

Ο πολιτικός που το εφαρμόζει και το υλοποιεί εκ του ασφαλούς και όταν μπορεί, δηλαδή μετά τις εκλογές ;  

Ας βάλουμε τον εαυτό μας σε ένα από όλα αυτά τα κάδρα.

Ας δούμε πού ταιριάζει περισσότερο η δικιά μας συμπεριφορά.

Ετσι θα περιμένουμε με ακρίβεια και τα αποτελέσματα που μας ταιριάζουν.

Επειδή στις κοινωνίες μας οι νοήμονες υπερτερούν κατά πολύ από τους άλλους  γι΄ αυτό ας μην κάνουμε ποτέ αυτό που δεν θέλουμε να μας κάνουν.  

Σε όποια ομάδα και αν ανήκουμε θα αγαπάμε και θα στηρίζουμε εκείνους που όταν έπρεπε μας σεβάστηκαν και ήταν ειλικρινείς απέναντί μας. 

   

http://kolindrinamaslatia.blogspot.com