Οι εικόνες των νέων παιδιών είναι που φτιάχνουν κάπως την ατμόσφαιρα...

Τα τελευταία χρόνια η κρίση έχει αναδειχθεί σε κυρίαρχο, ίσως και μοναδικό θέμα συζήτησης. Και όχι γενικά και αφηρημένα. Οι άνεργοι ψάχνουν μάταια να βρουν δουλειά. Αυτοί που έχουν ακόμα δουλειά μετράνε τις απώλειες ή τα λίγα λεφτά που έχουν για να τα βγάλουν πέρα. Πόσα έχουν χάσει από τον μισθό τους, πόσα από τα επιδόματα και πόσα από την εφορία και τα χαράτσια. Δυσάρεστες, στενάχωρες συζητήσεις, αλλά αυτές είναι που κυριαρχούν. 

Βρέθηκα χθες βράδυ σε ένα KAFE, στέκι νεολαίας. Παρέα με νέα παιδιά. Υπήρχαν και πολλές άλλες παρέες. Τι υπέροχο. Και διαπίστωσα ότι σ' αυτή τη σημερινή καταθλιπτική ατμόσφαιρα υπάρχουν εστίες αντίστασης. Από τη νεολαία. Από τα νέα παιδιά. Που δεν το βάζουν κάτω. Που δεν χάνουν και δεν πρέπει να χάσουν το χαμόγελό τους. Και με τα λίγα λεφτά που έχουν στην τσέπη τους πάνε για ένα καφέ στην καφετέρια. Και συζητούν για τα δικά τους. Και χαμογελούν. Και αισιοδοξούν.

Φεύγοντας, στο δρόμο συνάντησα κάποιον, περίπου συνομήλικό μου, ο οποίος βλέποντας το γεμάτο KAFE, σχολίασε: <<σε όλη την Ελλάδα, μόνο οι νέοι ''κινούνται''. Φίσκα η καφετέρια με τέτοια κρίση>>. Πράγματι όταν περπατάς στα ...ήντα και βιώνεις αυτή τη δύσκολη πραγματικότητα γίνεσαι ακόμα περισσότερο συντηρητικός και παράξενος. 

Τι να κάνουν δηλαδή οι νέοι; Άλλοι ψάχνουν για δουλειά, άλλοι σπουδάζουν και δεν ξέρουν τι τους περιμένει, άλλοι έχουν τελειώσει τις σπουδές τους, αλλά δεν ξέρουν σε τι να ελπίζουν. Και οι λίγοι που έχουν δουλειά, αγωνιούν για το μέλλον.

Είναι που είναι λοιπόν το μέλλον τους πολύ αβέβαιο, να κλειστούν στα σπίτια τους απέναντι στον υπολογιστή ή ανάσκελα στο κρεβάτι και να κοιτάνε το ταβάνι; Να χάσουν πέραν όλων των άλλων στην ηλικία που είναι και κάθε διάθεση για ζωή;

Πολύ καλά κάνουν λοιπόν οι νέοι. Αν καθόντουσαν μέσα να κλαίνε τη μοίρα τους, η δραματική εικόνα της καθημερινότητας θα είχε γίνει ακόμα πιο τραγική. Οι εικόνες των νέων παιδιών είναι που φτιάχνουν κάπως την ατμόσφαιρα...