Δεν είμαστε άνθρωποι...

Της Ανθής Γεωργιάδη 

Ρίχνοντας μια ματιά έξω απ´ το παράθυρο βλέπω ανθρώπους απελπισμένους. Ανθρώπους μόνους, απόμακρους, προβληματισμένους. Όχι μόνο εξαιτίας της οικονομικής κρίσης. Δεν φταίει μονάχα εκείνη. Άλλωστε περνάμε κρίση από κάθε άποψη. Και η χειρότερη μορφή της; Είναι η “Κρίση Ηθικών Αξιών”. Έτσι τη λένε. Είναι ο χαρακτηρισμός που αποδίδεται στην αδιαφορία που αν όχι όλοι, οι περισσότεροι, επιδεικνύουν εντέχνως για τους υπόλοιπους ανθρώπους. Γιατί... “δεν έχει σημασία, εγώ είμαι μια χαρά”. Αυτή είναι η φράση. “Εγώ είμαι μια χαρά”. Είναι αυτή η έλλειψη ευαισθησίας που απαγορεύει σ´ όλους να σκεφτούν πια ανθρώπινα. Mετά από τις μακροχρόνιες προσπάθειες του είδους μας, να αναισθητοποιηθεί πλήρως. Άλλωστε πώς να σκεφτείς ανθρώπινα σε μια περίοδο, όπου τα απομεινάρια της ανθρώπινης υπόστασης χάνουν διαρκώς στο πεδίο της μάχης; Νικάει βλέπετε καθημερινά το ένστικτο της επιβίωσης...
Μάλλον αυτή η επιβίωση, μας έχει πάρει τον αέρα τελευταία και με το παραπάνω. Ό,τι θέλει μας κάνει! Αλλά μήπως τελικά η επιβίωση μας έχει πάρει τον αέρα, εξαιτίας της χαμένης μας ανθρωπιάς; Λένε ότι κάθε πόρτα που κλείνει, ανοίγει και μια καινούρια στη θέση της. Η αγάπη και το ενδιαφέρον για το τι ακριβώς γίνεται γύρω μας, μας έκλεισε την πόρτα στα μούτρα, και μας άφησε για αντικαταστάτη τον εγωισμό και την αδιαφορία. Αυτά μας έμειναν.
Μήπως άραγε το ήθος είναι αυτό που μας λείπει πιο πολύ και από τα €; Γιατί όταν είσαι άνθρωπος, μπορείς να στηρίζεσαι στη βοήθεια των άλλων και να προχωράς μπροστά, εξασφαλίζοντας την επιβίωση... Όταν πάλι ξεχνάς την ανθρώπινη πλευρά σου, ξεχνάς τον εαυτό σου, ξεχνάς τους άλλους και αδιαφορείς για τα πάντα. Ο αμοραλισμός που μας χτύπησε την πόρτα, αναμφίβολα μας έχει καταστρέψει! Και οι συνέπειες σ’ όσους του άνοιξαν την πόρτα είναι πολύ χειρότερες από όσο φαντάζονται. Γιατί η έλλειψη αξιών, οδηγεί στην ισοπέδωση του ανθρώπου. Και ένας άνθρωπος χωρίς αξίες δεν είναι άνθρωπος...
Αλλά έστω ότι δεν είμαστε πια άνθρωποι. Τι κάνουμε για αυτό; Τι κάνουμε για τον παλιό καλό μας εαυτό, που μας λείπει πιο πολύ από ποτέ άλλοτε; Τώρα που δεν είμαστε άνθρωποι, και το γνωρίζουμε καλύτερα από ποτέ, τι κάνουμε για να το διορθώσουμε; Τι κάνουμε για να επιστρέψουμε σ´ αυτό που ήμασταν όταν θέλαμε να γίνουμε αυτό που είμαστε τώρα;

protagon.gr