Σαν σήμερα, 25 Νοεμβρίου του 2005, ανήμερα της Αγίας Αικατερίνης, έφυγε σε ηλικία 59 ετών, ένα από τα πλέον χαρισματικά παιδιά του παγκόσμιου ποδοσφαίρου, μία από τις μεγαλύτερες ποδοσφαιρικές φυσιογνωμίες του 20ου αιώνα. Ο Τζορτζ Μπεστ.
''Έφυγε'' σαν σήμερα το 2005 αφήνοντας να αιωρείται το ερώτημα, αυτό, το ίδιο που θέτει και ο Diego Armado Maradona στον Emir Kusturica. «Με είδες να παίζω μπάλα κάτω από τη κοκαϊνη (αλκοόλη). Φαντάζεσαι τι μπάλα θα είχα παίξει χωρίς αυτή;!;!».
Aκροβατώντας μεταξύ ζωής και θανάτου σε όλη την ζωή του, επιχείρησε να μπολιάσει σε μία σύντομη καριέρα το απαράμιλλο ταλέντο του, με την ξέφρενη ζωή ενός hippie. Απέτυχε, αλλά κατάφερε να αφήσει ανεξίτηλο το στίγμα του τόσο στο ποδόσφαιρο, όσο και στο διεθνές lifestyle της εποχής του.
Το παιχνίδι του περιείχε όλα αυτά τα στοιχεία που κάνουν το ποδόσφαιρο, το πιο γενναιόδωρο, το πιο ενθουσιώδες, το πιο συγκινησιακό απ’ όλα τα ομαδικά αθλήματα. Ομορφιά, ευτυχία, ελευθερία, έμπνευση, δημιουργικότητα, μπρίο, φαντασία. Το 1968 σε ηλικία εικοσιδύο ετών είναι πρωταθλητής Ευρώπης, έχει ψηφιστεί από το γαλλικό περιοδικό “France Football” καλύτερος Ευρωπαίος ποδοσφαιριστής, ενώ παράλληλα ανακηρύσσεται καλύτερος Βρετανός ποδοσφαιριστής.
Το παιχνίδι του περιείχε όλα αυτά τα στοιχεία που κάνουν το ποδόσφαιρο, το πιο γενναιόδωρο, το πιο ενθουσιώδες, το πιο συγκινησιακό απ’ όλα τα ομαδικά αθλήματα. Ομορφιά, ευτυχία, ελευθερία, έμπνευση, δημιουργικότητα, μπρίο, φαντασία. Το 1968 σε ηλικία εικοσιδύο ετών είναι πρωταθλητής Ευρώπης, έχει ψηφιστεί από το γαλλικό περιοδικό “France Football” καλύτερος Ευρωπαίος ποδοσφαιριστής, ενώ παράλληλα ανακηρύσσεται καλύτερος Βρετανός ποδοσφαιριστής.
Δυστυχώς όμως, όλη αυτή τη λάμψη, αδυνατεί να τη διαχειριστεί. Ανήμπορος να αντεπεξέλθει στη φήμη και την επιτυχία που τόσο απλόχερα του χάρισε το σπάνιο ταλέντο του, χάνει τον έλεγχο και η ιστορία της ζωής του σημαδεύεται από γυναίκες εκπάγλου καλλονής και από το χειρότερο ναρκωτικό, το αλκοόλ. Η ζωή του παίρνει τη μορφή εκτροχιασμένου τραίνου. Η ψυχή του ταλαιπωρείται όσο καμία άλλη. Τα νοσοκομεία και τα κέντρα αποτοξίνωσης γίνονται το δεύτερο του σπίτι. Και να σκεφτεί κανείς πως όλα ξεκίνησαν από ένα ποτηράκι που συνήθιζαν να πίνουν οι παίχτες πριν τους αγώνες εν είδει χαλάρωσης. Τι ειρωνεία; Πού να ‘ξερε τι κόλαση τον περίμενε;!
Το πιο ωραίο δώρο που παίρνουμε όλοι μας είναι η ίδια η ζωή. Μόνο που όταν γινόμαστε ασεβείς απέναντι της, όταν επιδείξουμε αχαριστία, όταν φανούμε κατώτεροι της εμπιστοσύνης της, τότε και εκείνη, μας πληρώνει όχι με το ίδιο νόμισμα, αλλά αφαιρώντας μας με τον πλέον επίπονο και στυγνό τρόπο όλα όσα κάποτε η ίδια μας προσέφερε.
''Έφυγε'' σαν σήμερα το 2005 αφήνοντας να αιωρείται το ερώτημα, αυτό, το ίδιο που θέτει και ο Diego Armado Maradona στον Emir Kusturica. «Με είδες να παίζω μπάλα κάτω από τη κοκαϊνη (αλκοόλη). Φαντάζεσαι τι μπάλα θα είχα παίξει χωρίς αυτή;!;!».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου