Μπορούμε να αλλάξουμε;

Ο Ραβίνος Yisroel Solanter (1810-1883) έγραψε:

«Όταν ήμουν μικρός ήθελα να αλλάξω τον κόσμο. Όταν ωρίμασα ήθελα να αλλάξω τους γύρω μου. Τώρα που γέρασα προσπαθώ να αλλάξω τον εαυτό μου. Αν είχα ξεκινήσει ανάποδα τώρα ο κόσμος θα ήταν καλύτερος!».

Σοφή ρήση και συμβουλή. 

      Πρέπει επειγόντως ν’ αλλάξουμε. Όμως είναι δύσκολη η αλλαγή. Όχι στα λόγια. Αυτό το μάθαμε καλά. Και πολλοί δημοκόποι και λαοπλάνοι από την αρχαιότητα και μέχρι τις μέρες μας, μας την υποσχέθηκαν πλην άδικα περιμέναμε να τη φέρουν. Κι όχι μόνο στην Ελλάδα, αρχαία και νεώτερη, αλλά σ’ όλο τον κόσμο. Γιατί όχι πως δεν αλλάζουν οι άνθρωποι. Αλλάζουν. Αλλά αργά και σταδιακά. Κι η δημοκόποι δεν έχουν ούτε τόσο χρόνο, ούτε και υπομονή. Τα θέλουν όλα «εδώ και τώρα». Η μωροφιλοδοξία βλέπεις, είναι όχι μόνο τυφλή αλλά και βιαστική, ανυπόμονη. Παραδείγματα πολλά και γνωστά.

      Ωστόσο πρέπει να αλλάξουμε. Να κάνουμε τουλάχιστον την αρχή. Και να ξεκινήσουν πρώτοι οι προύχοντές μας. Που έτσι όπως εξελίσσονται τα πράγματα, αν δεν το κάνουν θα αφανιστούν. Ο καθένας τους κι ο καθένας μας χωριστά. Κι ύστερα όλοι μαζί.

      Ο Ραβίνος Yisroel Solanter (1810-1883) έγραψε:
«Όταν ήμουν μικρός ήθελα να αλλάξω τον κόσμο. Όταν ωρίμασα ήθελα να αλλάξω τους γύρω μου. Τώρα που γέρασα προσπαθώ να αλλάξω τον εαυτό μου. Αν είχα ξεκινήσει ανάποδα τώρα ο κόσμος θα ήταν καλύτερος!». Σοφή ρήση και συμβουλή. 
      Που μας λέει μ’ άλλα λόγια: Αν θέλετε να γίνει καλύτερος ο κόσμος – και ποιος καλοπροαίρετος και εχέφρων δεν το θέλει; - ξεκινήστε την προσπάθεια από τον εαυτό σας. Γίνετε εσείς πρώτα καλύτεροι κι ύστερα αγωνιστείτε για έναν καλύτερο κόσμο. Αυτό ακριβώς εννοούσε κι ο Μαχάτμα Γκάντι όταν έλεγε: «Γίνε πρώτα εσύ η αλλαγή που επαγγέλλεσαι».

      Παρεμπιπτόντως, βλέπετε εσείς – εγώ όχι – τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, τον Πρωθυπουργό, τους υπουργούς, τους αρχηγούς των κομμάτων, τους βουλευτές, τους μεγαλοπαράγοντες να κάνουν θυσίες οι ίδιοι όταν επιβάλλουν στον φτωχό λαό φόρους και περικοπές «για τη σωτηρία της πατρίδας», όπως ισχυρίζονται; Όταν παίρνουν από το χαμηλόμισθο, το χαμηλοσυνταξιούχο, το μικρό επιτηδευματία από το υστέρημα του (και μάλιστα παίρνουν και ξαναπαίρνουν) τι δίνουν αυτοί από το πλεόνασμά τους για την ταλαίπωρη την πατρίδα; Τίποτα εκτός από παχιά λόγια. Πώς να τους πιστέψει κανείς; Και τι μπορεί να περιμένει απ’ αυτούς; Δεν σας θυμίζουν το γνωστό «Εσείς θα πολεμήσετε, εμείς θα δοξαστούμε;».
      Ούτως εχόντων των πραγμάτων κι αυτό το μέγα  (και σωτήριο) βάρος, το βάρος της αλλαγής, πέφτει στους ώμους του λαού. Όλων μας. Ή έστω όσων νιώθουν υπεύθυνοι για την σωτηρία της πατρίδας (ουσιαστικά κι όχι στα λόγια).  Αλλά πώς να αλλάξει  κανείς τον εαυτό του; Ιδιαίτερα πώς αλλάζει ο Έλληνας με την ιστορία του, την Τουρκοκρατία αιώνων, τους πολέμους, τις δικτατορίες, την διαφθορά, την ανηθικότητα και τόσα άλλα κακά που έχουν θρονιαστεί βαθειά μέσα στο ασυνείδητό του, στο DNA του; Όταν το εκπαιδευτικό του σύστημα, η κουλτούρα του, τα μέσα «ενημέρωσης» κι ένα κομμάτι της ίδιας της κοινωνίας αντί να του δείχνουν το δρόμο τον σπρώχνουν σε «μονοπάτια πονηρά»; Σαν αυτό που περιέγραφε ένα παλιό τραγούδι: 
«… μα είναι κι ένα μονοπάτι πονηρό
που πάει ντουγρού στην κατηφόρα τη μεγάλη…»

Το πρώτο βήμα προς την αλλαγή του εαυτού  μας είναι η συνειδητοποίηση της κατάστασης μας, του τι μας λείπει πραγματικά, του τι μας χρειάζεται πάνω απ’ όλα. Ο Σερ Λόρενς βαν ντε Ποστ έγραψε: 

«Οι Βουσμάνοι στην Έρημο Καλαχάρι
μιλούνε για δύο «πείνες».
Τη Μεγάλη Πείνα και τη μικρή.
Η μικρή θέλει φαγητό για το στομάχι
Αλλ’ η Μεγάλη Πείνα ή μεγαλύτερη απ’ όλες,
είναι η πείνα για νόημα ζωής…».

Από την εφημερίδα Επίκαιρα Ημαθίας