Χριστούγεννα όχι για όλους

Παραμονές Χριστουγέννων 

Ημέρες που γιορτάζουν κυρίως τα παιδιά.

Τα παιδιά μέσα μας, δίπλα μας, γύρω μας.
Όμως υπάρχουν κάποια ορφανοτροφεία,
που τα παιδιά που κατοικούν εκεί,
είναι ξεχασμένα από όλους.
Παιδιά που έχουν χάσει τους γονείς τους.
Ταλαιπωρημένα από την ζωή,
που κουβαλάνε στο κορμί τους,
αρρώστιες, πόνο.
Παιδιά που τους απαγορεύουν
τα βλέμματα των άλλων,
τα δικά μας αυστηρά βλέμματα,
να αφήσουν το δάκρυ τους να κυλήσει ,
το γέλιο τους να ανθίσει.
Τους στερούμε την αγκαλιά,
Και κάθε τρυφερό άγγιγμα.
Τα παιδιά αυτά βλέπουν κάθε μέρα,
τον θάνατο στα μάτια.
Το κρεβάτι δίπλα τους αδειάζει
Ένας φίλος τους έφυγε .
Και μετά κι άλλος κι άλλος.
Κι όμως, τα παιδιά αυτά,
με μόνη συντροφιά
την ανάσα του θανάτου δίπλα τους,
και τα αδύναμα χέρια των συγκατοίκων τους ,
Βρίσκουν την δύναμη και γελούν,
Αστειεύονται,
Υπάρχουν.
Και ας μην τους θυμάται κανείς .
Ούτε καν τα παιδιά τους.


Μερικά από αυτά τα παιδιά. 

Ο μικρός Γιαννάκης 

που μιλά μόνο γι αυτούς που τον αγάπησαν

Η γλυκιά Μαργαρίτα 

που πάντα χαμογελά

Ο συναισθηματικός Γιαννάκης,

που έχει πληγωθεί πολύ στην ζωή του, από αυτούς που αγάπησε

Η ωραία Ελενίτσα,

που κάποτε στέφθηκε η ομορφότερη κοπέλα της πόλης της

Και τόσα άλλα παιδιά,

φυλακισμένα σε γέρικα κορμιά.

Παιδιά που και φέτος

δεν θα πάρουν ούτε ένα δώρο,

ούτε ένα γράμμα.

Παιδιά, που πιθανόν να μην είναι εδώ

τα επόμενα Χριστούγεννα.

.
.