H ομιλία της Προέδρου του Συλλόγου ''ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΡΩΜΥΛΙΑ'' κατά την παρουσίαση του βιβλίου του Παναγιώτη Διούδη

Την εκδήλωση της παρουσίασης του βιβλίου του Παναγιώτη Διούδη προλόγισε, πλημμυρισμένη από συγκίνηση, η Πρόεδρος του Πολιτιστικού και Λαογραφικού Συλλόγου ''ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΡΩΜΥΛΙΑ'' Τρικάλων Ημαθίας κ. Μαρία Διούδη, την ομιλία της οποίας δημοσιεύουμε αυτούσια.

Συγκεντρωθήκαμε σήμερα εδώ, για να πραγματοποιήσουμε μια εκδήλωση πρωτόγνωρη για εμάς, μιας και δεν έτυχε στο παρελθόν να οργανώσουμε παρόμοια, την παρουσίαση ενός βιβλίου, του βιβλίου του Παναγιώτη Διούδη που πριν από ένα χρόνο περίπου έφυγε μακριά μας. Είναι μια εκδήλωση τιμής στη μνήμη του Παναγιώτη, του Παναγιώτη που όλοι γνωρίζαμε και όλοι αγαπούσαμε.

Η αγάπη του Παναγιώτη για την ιστορία γενικότερα και ειδικότερα για τη λαογραφία, την παράδοση και την Αν. Ρωμυλία, τόπος καταγωγής των προγόνων του είναι γνωστή σε όλους όσους τον γνωρίζαμε.

Από μικρό παιδί ρωτούσε, μάθαινε κατέγραφε και συγκέντρωνε υλικό. Υλικό που προσεκτικά χώρισε σε ενότητες, έτσι ώστε να υπάρχει κάτι ολοκληρωμένο σε ότι αφορά την πορεία των προσφύγων προγόνων του από την Ανατολική Ρωμυλία, τις συνήθειες, τα ήθη και τα έθιμα, το
λεξιλόγιο και την κουλτούρα τους γενικότερα. Και όλα αυτά να ενσωματωθούν στην ιστορία του χωριού του, στο οποίο έζησε όλα τα χρόνια της σύντομης ζωής του. Όνειρό του, όλα αυτά τα στοιχεία που συγκέντρωσε να τα δει τυπωμένα σ’ ένα βιβλίο. Και το κατάφερε: κυριολεκτικά λίγο πριν μας αφήσει, εκπλήρωσε αυτό το όνειρο, ολοκλήρωσε το βιβλίο που σήμερα έχουμε την τιμή να παρουσιάζουμε και πιστεύουμε ότι το εγχείρημά του στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία.

Αυτό όμως που διαφοροποιεί το έργο του Παναγιώτη, είναι ότι συντάχθηκε με δυσκολία λόγω των κινητικών προβλημάτων που αντιμετώπιζε. Όλοι μας μπορούμε να καταλάβουμε πόσο κόπο και πόση υπομονή χρειάζεται κάτι τέτοιο για να επιτευχθεί, με τις συνθήκες που αντιμετώπιζε ο Παναγιώτης και με τόσο μεγάλο δείκτη δυσκολίας. Ο Παναγιώτης όμως τα ξεπέρασε όλα αυτά. Τα όπλα του ήταν η μεγάλη του αγάπη για την ιστορία των Ανατολικορωμυλιωτών και η δυνατή του θέληση, αλλά ίσως θα έλεγα και η ανάγκη του να αφήσει κάτι. Και άφησε. Ένα βιβλίο που να είναι πολύτιμο για κάθε Τρικαλινό και όχι μόνο Ανατολικορωμυλιώτη, ένα βιβλίο πολύτιμο για τις νεότερες γενιές. Γιατί αυτό κατόρθωσε ο μικρός μας Παναγιώτης, να αφήσει ένα έργο για να μην ξεχάσουν τα παιδιά μας τις ρίζες τους και την ιστορία των προγόνων τους.

Ο Παναγιώτης, ως μέλος του Συλλόγου μας, είχε μοιραστεί μαζί μας την επιθυμία του και το όνειρό του, να δει τυπωμένα όλα αυτά που συνέλεγε, σε ένα βιβλίο. Ολοι μας τον συγχαρήκαμε για την απόφασή του και την προσπάθεια που κατέβαλε και του είχαμε υποσχεθεί μια εκδήλωση.

Την υπόσχεσή μας την τηρήσαμε, αλλά την εκδήλωση δεν τη φανταζόμασταν έτσι, με τον Παναγιώτη απόντα. Θα θέλαμε να ήταν εδώ, να δει ότι τον τιμούμε, όπως τιμούσε και ο ίδιος όλα αυτά τα χρόνια με την παρουσία του τις εκδηλώσεις του συλλόγου μας. Σε κάθε μικρή ή μεγάλη εκδήλωση ήταν εδώ παρόν, από την αρχή μέχρι το τέλος. Παρατηρούσε, συμμετείχε, κριτικάριζε, διασκέδαζε. Τον γνώριζαν όλοι, μουσικοί, τραγουδιστές, παρουσιαστές, ήταν το αγαπημένο παιδί του συλλόγου μας. Και πώς να μην ήταν άλλωστε, αφού εισπράτταμε την αγάπη του, τη γενναιοδωρία του, το χαμόγελό του. Παρόν στις εκδηλώσεις, παρόν και στις πρόβες, τόσο των χορευτικών τμημάτων όσο και της χορωδίας. Δεινός τραγουδιστής και ο ίδιος. Γνώριζε τα ακούσματά μας στην αυθεντική τους μορφή, έτσι τα μάθαινε, έτσι τα έλεγε, έτσι τα μετέδιδε. Όπως αυθεντικός ήταν και ο ίδιος. Αυθεντικές ήθελε να είναι και όλες οι πληροφορίες που συνέλεγε από τους γεροντότερους. Μια από τις πηγές άντλησης στοιχείων ήταν και η Αφέντρα Τερζίδου, επίσης ενεργό και σημαντικό μέλος και όχι μόνο του Συλλόγου μας. Από την Αφέντρα Τερζίδου, η οποία πρόσφατα έφυγε από τη ζωή, είχε μάθει και καταγράψει πολλά τραγούδια, τα οποία βρίσκονται όλα στο βιβλίο του, πέρασαν πολλές ώρες μαζί παρέα, Η Αφέντρα να μεταδίδει και ο Παναγιώτης να καταγράφει και να μαγνητοφωνεί. Με τον τρόπο αυτό διασώθηκαν πολλά από τα ακούσματα των προγόνων μας στην αρχική τους μορφή χωρίς την παραμικρή αλλοίωση.

Στις μεγάλες εκδηλώσεις του συλλόγου μας που είναι το Αντάμωμα και το φεστιβάλ γκάιντας ήταν παρόν από την αρχή της διοργάνωσης μέχρι το τέλος της. Ειδικά στο αντάμωμα όταν τύχαινε να διοργανώνεται στο χωριό του ήταν πολύ χαρούμενος που θα είχε την ευκαιρία να δει τους συγγενείς του από τα υπόλοιπα Μοναστήρια, Τζόμπα, Σαλασλάρ, Πέλλα, Ζορμπά. Στο 15ο Αντάμωμα δεν ήταν παρόν, είχε φύγει και επειδή τόσο το περίμενε, του το είχαμε αφιερώσει. Ήταν το λιγότερο που μπορούσαμε να κάνουμε.

Όταν αποφασίσαμε να κάνουμε αυτή την παρουσίαση, προσπάθησα να αποστασιοποιηθώ από τη συγγενική σχέση που με συνδέει με τον Παναγιώτη και να μην με χαρακτηρίσει η υπερβολή και η συγκίνηση. Το ξέρω ότι δεν τα πολυκατάφερα γιατί πραγματικά ήταν δύσκολο να οργανώνεται μια εκδήλωση για τον Παναγιώτη, χωρίς τον Παναγιώτη.

Ο Παναγιώτης υπήρξε ένας γνήσιος Ανατολικορωμυλιώτης και η στάση του με την οποία αντιμετώπισε τη ζωή του και την κατάστασή του, μόνο το θαυμασμό μας μπορεί να εισπράξει. Η έμφυτη ευγένειά του, η σοβαρότητα και η αξιοπρέπεια του, ήταν μερικά από τα χαρακτηριστικά αυτού του παιδιού που όλοι διακρίναμε. Η σοβαρή του ασθένεια, δεν του στέρησε το μόνιμο γλυκό του χαμόγελο, υπέμεινε αγόγγυστα τη σκληρή του δοκιμασία. Ήταν ένας μαχητής της ζωής και η πορεία και η στάση του δίνουν πραγματικά μαθήματα συμπεριφοράς, ανθρωπιάς και αντιμετώπισης της ζωής.

Ετσι θα θυμόμαστε το μικρό μας Παναγιώτη, με τα αθώα μάτια του και το μοναδικό του χαμόγελο. Αφησε το στίγμα του σ’ αυτή τη ζωή και αυτός με το βιβλίο που σήμερα παρουσιάζουμε, το έργο του, το δημιούργημα του..…

Και όπως έγραψε ο αγαπητός φίλος Νίκος Σαλτουρίδης στο blog του, πεθαίνουν μόνο όσους ξεχνάμε και εμείς το γλυκό μας Παναγιώτη θα τον θυμόμαστε…

Σας ευχαριστώ.