Συγκίνηση και νοσταλγία στη συνάντηση αποφοίτων 1975 Γυμνασίου Αλεξ/ρειας. Σαν να μην πέρασε μια μέρα!

Του Γενάρη ένα μεσημέρι, όπως παλιά στην τάξη

τα χρόνια θυμηθήκαμε, που έχουνε ...πετάξει

Κι είχε συγκίνηση πολύ, είχε χαρά μεγάλη

για λίγες ώρες γύρισε ο χρόνος πίσω πάλι

Σε μια εποχή που έφυγε όπως τα χελιδόνια

στα ξένοιαστα μαθητικά, στα εφηβικά τα χρόνια

Με πρόσωπα χαρούμενα, με μάτια βουρκωμένα

έντονα συναισθήματα, λιγάκι μπερδεμένα

Δεν είχαμε στα χέρια μας βιβλία και τετράδια

μα κουβαλούσαμε όλοι μας, του χρόνου τα σημάδια

Στ' "αγόρια" γκρίζοι κρόταφοι, φαλάκρες και κοιλίτσες,

μα κι οι "κοπέλες" τώρα πια, δεν είναι κοπελίτσες

Περήφανοι "δηλώναμε", μαμάδες και μπαμπάδες

στ’ αλήθεια μας προέκυψαν παππούδες και γιαγιάδες!

Εν τέλει το απολαύσαμε, σαν μια καλή παρέα

μα όλα τέλειωσαν νωρίς, σαν όλα τα ...ωραία

Χωρίσαμε υποσχόμενοι, "ποτέ να μη χαθούμε"

και σύντομα πολύ να ξανανταμωθούμε...

Μέσα σε κλίμα έντονης συγκίνησης, χαράς και νοσταλγίας ανταμώσαμε οι αποφοιτήσαντες το έτος 1975 από το εξατάξιο γυμνάσιο Αλεξάνδρειας το μεσημέρι της Κυριακής 20 Ιανουαρίου 2013, σε ταβέρνα στο Βρυσάκι και βιώσαμε μια ανεπανάληπτη μέρα, όπου κυριάρχησαν οι αναμνήσεις, οι αναπολήσεις, οι συγκινήσεις. 

Ήταν οι περισσότεροι εκεί. Η Χριστίνα, ο Μπάμπης, η Στέλλα, ο Νίκος, η Έφη, ο Στέφανος, η Σοφία, η Μαρία, ο Κώστας, ο Κίμων, ο Παντελής, η Ανδριανή, ο Παρασκευάς, ο Λεωνίδας, η Βιργινία, ο Τάκης, η Σουλτάνα, ο Αντώνης, η Τάνια, ο Γιώργος, η Ελένη, ο Μάκης, ο Σάββας, η Βάσω, ο Μέρκος, ο Αλέκος, ο Γιάννης..., o καθηγητής μας κ. Αποστόλης.

Έλαμψαν τα μάτια, αναρίγησαν οι καρδιές, ξύπνησαν οι μνήμες, δίνοντας φως στο θολωμένο από το χρόνο φιλμ της νιότης μας. Αγκαλιαστήκαμε, ασπαστήκαμε, συγκινηθήκαμε, γελάσαμε, διασκεδάσαμε, μα πάνω από όλα θυμηθήκαμε. Τον αρχικό δισταγμό γρήγορα τον διαδέχτηκαν ο ενθουσιασμός, η συγκίνηση και η αγαλλίαση της πληρότητας συναισθημάτων που ήταν διάχυτα στα πρόσωπα όλων μας. 

Οι στιγμές και τα περιστατικά ανασύρονταν διαρκώς, ξαναστήνοντας το παζλ των μαθητικών χρόνων με φόντο μια απέραντη τρυφερότητα και μια απερίγραπτη οικειότητα. Τα εφηβικά χρόνια, τα εφηβικά όνειρα, η αφέλεια, η αθωότητα. Αναφερθήκαμε στους απόντες, αλλά και στον Τέλη Ψωμά που ''έφυγε'' από τη ζωή πριν από εννιά μήνες.

Οι ώρες τελικά φάνηκαν λίγες για να χωρέσουν τόσες αναμνήσεις, τόσες αφηγήσεις, τόσο καλή διάθεση, γι’ αυτό υποσχεθήκαμε να ξαναβρεθούμε, όταν αποχωρούσαμε τραγουδώντας τους στίχους του γνωστού τραγουδιού του Διονύση Σαββόπουλου:

<<Να μας έχει ο θεός γερούς, 

πάντα ν’ ανταμώνουμε
Και να ξεφαντώνουμε βρε, 
με χορούς κυκλωτικούς...>>

Μέσα από την καρδιά μου, ένα μεγάλο ευχαριστώ

σ' αυτούς που το οργάνωσαν. 

Παρακάτω πλούσιο φωτογραφικό υλικό από την συνάντηση