Τα ναρκωτικά και η αντιμετώπισή τους – νέο άρθρο του Ευθύμιου Σιδηρόπουλου

Ο Διοικητής του Α.Τ. Πλατέος Ευθύμιος Σιδηρόπουλος γράφει για τα ναρκωτικά και την αντιμετώπισή τους.
Νέο άρθρο στο 
alexandreia-gidas.gr 
Πικρή η πραγματικότητα για τους νέους που θα συλληφθούν για χρήση ή κατοχή ναρκωτικών ουσιών, μεγάλο δράμα παίζεται με τους γονείς οι οποίοι εκλιπαρούν για τα παιδιά τους, αντιφατικές εμπειρίες μου έρχονται στο νου, ιστορίες τραγικές, άλυτες και σε άλλη διάσταση, μνήμες και γεγονότα που απέκτησα τόσα χρόνια στο σώμα, μου προκαλούν θλίψη και απογοήτευση. Θεραπευτικές κοινότητες, φυλακές, δικαστήρια, ποτέ δεν φανταζόμουν ότι όλα αυτά τα βιωματικά στοιχεία και επαφές θα με επηρέαζαν τόσο πολύ, με κάνουν να νιώθω την υποχρέωση να επιστρατεύσω τον εαυτό μου στην ενημέρωση τουλάχιστο των ανθρώπων της κοινωνίας που ζω, να συμβάλλω κυρίως μέσα από τη δουλειά μου και να σας μεταφέρω την εμπειρία μου υπογραμμίζοντας τη λεπτότητα του θέματος.

Αρχικά θα πρέπει να είσαστε προσεκτικοί στην ανεύθυνη ενημέρωση που γίνεται συνήθως από άτομα με τη δύναμη του μικροφώνου ή της πέννας ή που πιστεύουν στο <<είσαι ότι δηλώσεις>> . Είναι πιστεύω κατανοητό πόσο αρνητικά είναι τα αποτελέσματα μιας τέτοιας ‘’ ενημέρωσης ‘’ . Πιστεύω ακράδαντα ότι όταν αναφέρεται κανείς στο τόσο λεπτό και ευαίσθητο αυτό θέμα, πάντα η
σκέψη του πηγαίνει στις αρχές που πρέπει να διέπουν το θέμα της ενημέρωσης, να είναι σωστός, υπεύθυνος και επιστημονικά τεκμηριωμένος. Απαντήσεις μπορούν να δώσουν άτομα με γνώση και εμπειρία στο θέμα, ο τουλάχιστον ευαισθητοποιημένος στον τομέα αυτό, πάντα με γνώμονα όσα διέπουν την ενημέρωση.

Χρόνια τώρα μιλάμε για τοξικομανείς, ενώ η επιστήμη τους έχει χαρακτηρίσει, πολύ σωστά, ως εξαρτημένα από τα ναρκωτικά άτομα με βάση τον ορισμό της ψυχολογικής και σωματικής εξάρτυσης. Με την ψυχική ή ψυχολογική εξάρτηση, που καλύπτει το 99% του προβλήματος των ναρκωτικών, εννοούμε την επιθυμία του νέου να παίρνει περιοδικά συστηματικά κάποια ναρκωτική ουσία για να νιώσει ευχαρίστηση, ευφορία ή να καλύψει μια δυσανεξία. Απλό παράδειγμα πάντα, ο σύγχρονος νεοέλληνας με το ποτήρι στο χέρι στο σαλόνι του ή ο άλλος με το τσιγάρο στο στόμα σβηστό ή αναμμένο, που και οι δύο με διαφορετικό τρόπο, προσπαθούν να αποκτήσουν μια άνεση επαφής, μια σιγουριά στην επικοινωνία με τον συνάνθρωπό τους. Αντιλαμβάνεται κανείς λοιπόν το γιατί ένας εξαρτημένος νέος δείχνει το κεφάλι του, λέγοντας ‘’εδώ τόχω, και αν μπορείς βγάλτε το’’.

Σε αντίθεση με την προηγούμενη εξάρτυση, η σωματική ή φυσική εξάρτυση, όπου το σώμα- οργανισμός έχει μάθει στη δράση μιας ουσίας και που στην έλλειψη εκδηλώνει σειρά από συμπτώματα, τα γνωστά από την πείρα ή την προβολή από ανάλογα έργα στην Τ. V. , ιδρώτες, κομάρες, εμετούς, δάκρυα κτλπ. Και εδώ ακόμη πιστεύεται ότι ο ψυχολογικός παράγων κυριαρχεί, γεγονός που αποδεικνύεται από την εφαρμογή των στεγνών προγραμμάτων τύπου ΙΘΑΚΗΣ, όπου χωρίς υποκατάστατα, με πλήρη όμως συνείδηση και θέληση ο νέος απέχει από τις εξαρτησιογόνες ουσίες από την πρώτη κιόλας ημέρα της εισόδου του στο σύστημα.

Η λεπτότητα του θέματος πηγάζει από το νέο, το κυρίως θύμα, που από μόδα, διάθεση επίδειξης, προβολής στην παρέα ή μαγκιάς, περιέργειας, τυχαία παρουσία σε παρέα με εμπειρίες, αλλά και, πολλές φορές, σε ευαίσθητες στιγμές απογοήτευσης, ψυχικής πτώσης, εγκατάλειψης από αγαπημένο πρόσωπο, γονείς, αδέλφια, φίλους…., και τις περισσότερες φορές με συναισθηματική ανωριμότητα και κοινωνική δυσπροσαρμοστικότητα, μπαίνει στον κόσμο της φυγής και του κινδύνου, τουλάχιστον όταν εμπλακεί με την παρανομία ή την εμπορία. Και εδώ έγκειται η σοβαρότητα του θέματος, πως δηλαδή θα πρέπει να φερθεί το κοινωνικό σύνολο σε ένα νέο που ‘’κάπνισε’’ και ‘’πιάστηκε’’ με ένα τσιγάρο χασίς.

Η προφυλάκιση, ο διασυρμός, ή η απομόνωση και η ένταξη στους ‘’παράνομους’’, τον ωθούν, όπως αναμένεται, στην άλλη όχθη και έτσι χάνει η κοινωνία μια μονάδα, που όχι μόνο θα μπορούσε να αποδώσει έργο, αλλά να γίνει ο καλύτερος μαχητής των ναρκωτικών με την επανένταξη και το παράδειγμά του .

Να κλείσουμε αυτό το άρθρο λέγοντας ότι η εισβολή των ναρκωτικών στις πολιτισμένες κοινωνίες μας δεν έχει το χαρακτήρα της επιδρομής γιατί θα υπήρχε <<σήμα κινδύνου>> , θα προκαλούσε φόβο, ταραχή, αντίδραση, συντελείται <<νωχελικά>>, <<αθόρυβα>>, <<ανεπαίσθητα>>, με τη μορφή της παρηγοριάς, της ελπίδας, της έμπνευσης, του θάρρους, της προσδοκίας. Η <<φυγή>> εμπλέκεται στη ματαιότητα του ονείρου, ενός ονείρου ολέθριου που δεν πραγματώνεται ποτέ.

ΣΙΔΗΡΟΠΟΥΛΟΣ Α. ΕΥΘΥΜΙΟΣ
ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΟΣ ΕΛ. ΑΣ.