«Θεέ μου! Τι κάναμε;»

Σαν σήμερα η ρίψη ατομικής βόμβας στη Χιροσίμα

Ήταν 6 Αυγούστου του 1945. Το ρολόι έδειχνε 8.16 το πρωί. Η ζωή στη Χιροσίμα εξελισσόταν κανονικά όπως κάθε μέρα, ώσπου…
Είναι από τις στιγμές που αρχίζεις να αναρωτιέσαι, μέχρι που μπορεί να φτάσει ο άνθρωπος... Πολλοί θα απαντήσουν στα άκρα. Το θέμα όμως είναι τελικά πως κι αυτά έχουν όρια… 

«Ένα εκτυφλωτικό φως γέμισε το αεροσκάφος. Γυρίσαμε και κοιτάξαμε τη Χιροσίμα. Η πόλη ήταν σκεπασμένη από ένα τρομερό σύννεφο... που ανέβαινε σαν μανιτάρι. Κανείς δεν μιλούσε. Ξαφνικά, όλοι άρχισαν να φωνάζουν. Κοιτάξτε, κοιτάξτε, κοιτάξτε!», γράφει στο ημερολόγιό του ο συγκυβερνήτης του «Enola Gay», Ρόμπερτ Λούις. Ολοκλήρωσε με τη φράση: «Θεέ μου! Τι κάναμε;».

70.000 άνθρωποι δολοφονήθηκαν ακαριαία, άλλοι επέζησαν με πολλά σοβαρά εγκαύματα, άλλοι παραμορφώθηκαν τελείως, ενώ πολλοί υπέκυψαν στα τραύματά τους. Κάποιοι σκοτώθηκαν από τις πυρκαγιές που προκλήθηκαν κι άλλοι από τη ραδιενέργεια. Μετά από τέσσερις μήνες ο αριθμός των θυμάτων ξεπέρασε τους 100.000. Το 1950, ο αριθμός είχε αγγίξει τους 200.000. Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία των ιαπωνικών αρχών, ο συνολικός αριθμός των νεκρών έχει ανέλθει στους 270.000.

«Ξαφνικά ένιωσα μια ριπή ανυπόφορης ζέστης που ερχόταν από το κέντρο. Βγήκα αμέσως έξω περισσότερο απορημένη παρά τρομοκρατημένη και αντίκρισα κάτι το απίστευτο, άντρες και γυναίκες κατάμαυρους, καψαλισμένους, μισόγυμνους, χωρίς μαλλιά. Έβλεπες πρόσωπα να λιώνουν σαν κερί. Κι ούτε μπορούσαμε να βοηθήσουμε τους δυστυχισμένους ν’ ανέβουν στα κάρα, γιατί ήταν χωρίς δέρμα. Μόνο που τους αγγίζαμε, ούρλιαζαν σαν τρελοί», λέει κάποια από τους επιζήσαντες...